Początki

Istniejące od czasów rzymskich bractwa przeszły ewolucję w epoce Karolingów. W X wieku do bractw należeli tylko ludzie ze sfery kościelnej. Pierwsze konfraternie składały się z duchowieństwa miasta, podczas gdy w przypadku osób świeckich pewne dowody zaczynamy mieć dopiero w XII wieku, w pełnej sile ery wspólnotowej we Włoszech.

W zależności od znaczenia Bractwa członkowie znajdowali się (i nadal znajdują się) w konsekrowanym kościele, kaplicy lub kaplicy, wykonując katolickie liturgie religijne szczegółowo przepisane przez kompetentnego biskupa diecezji, pod kierunkiem mistrza. Bractwa, aw każdym razie zawsze księdza diecezjalnego.

Podczas tych spotkań często czytano Pismo Święte w języku włoskim i nadal się je czyta, a także sporządzano dla ludzi przedstawienia Pisma Świętego, często niepiśmiennego, zwłaszcza w sprawach religijnych.

Oprócz tych praktyk bracia mieli i mają szczególnie za zadanie pomagać chorym, głosić za zmarłych, organizować katolickie pogrzeby za zmarłych, zwłaszcza przy niewielkich środkach finansowych, okazywać dobroczynność ubogim i cudzoziemcom, zbierać kwoty przeznaczone na jałmużnę dla sierot lub na posag dziewcząt bez minimalnych możliwości ekonomicznych; co więcej, niegdyś udzielali wielkiej pomocy religijnej skazanym na śmierć i więźniom.

 

 

 

 

Przeczytaj wszystko o: