Region kościelny Sycylii

W ostatnich dziesięcioleciach XX wieku historiografia diecezji sycylijskich przeszła erudycję na rzecz przyjęcia metody historycznej. Aby zrozumieć ten fragment, wystarczy ograniczyć się do pewnych danych. Dzieła takie jak De rebus Siculis decades duae autorstwa dominikanina Tommaso Fazello (1558), ponownie zredagowane i poprawione przez benedyktynów z Katanii Vito Maria Amico w latach 1749-1753;
święta Sycylia, opata Neto Rocco Pirri, opublikowana w 1646 roku, z poprawkami przez Mongitore i uzupełnieniami przez Amico, wznowiona w 1733;
Vitae Sanctorum Siculorum autorstwa syrakuzańskiego jezuity Ottavio Gaetaniego, opublikowane pośmiertnie w 1657 r .;
Historia Kościoła na Sycylii, autorstwa benedyktyna Domenico Gaspare Lancia di Brolo, opublikowana w 1880 r., to teksty, do których zwykle odwołuje się rekonstrukcja wydarzeń diecezji sycylijskich i chronotaksji biskupów, zwłaszcza w pierwszych wiekach.

Gams, dla Series episcoporum Ecclesiae catholicae (1873) i Lanzoni dla diecezji Włoch od początków do początku wieku, również w pewnym stopniu czerpali z tego korzyści. VII (1927). Chociaż nadal nie ma historii diecezji na Sycylii, jak to miało miejsce w ostatnich latach w innych regionach Włoch, można jednak sięgnąć do studiów De Gregorio, Longhitano, Magnano, Mammino, Naro, Schiro, Sindoni, Stabile, Zito;
a także badania i publikacje publikowane z okazji poszczególnych rocznic: to samo z rocznicami założenia diecezji Acireale, Caltagirone, Caltanissetta, Mazara del Vallo, Nikozja, Noto. Podczas gdy przez pierwsze pięć wieków chrześcijaństwa sycylijskiego możemy teraz czerpać ze szczegółowej i szczegółowej analizy danych historiograficznych, archeologicznych i epigraficznych, opublikowanych przez Francesco Paolo Rizzo (2006), które podkreślają ścieżki, zdobycze i perspektywy. W obecnym stanie badań ustalono, że struktura kościelna Sycylii nie jest spowodowana wysłaniem na wyspę uczniów, którzy byli biskupami konsekrowanymi przez apostoła Piotra. Oparta na aparacie dokumentalnym z VII-IX wieku opinia ta ma bardzo wątpliwe poparcie i należy do precyzyjnego gatunku literackiego, opracowanego w celu przypisania apostolskości stolicy biskupiej Kościołom bizantyjskim i określenia zwierzchnictwa własnej siedziby nad reszta wyspy.