W późnym okresie antyku Kalabria była obszarem pomiędzy rozległym obszarem Bari i Capo di Leuca, czyli Salento. Zjednoczona z Apulią w epoce Dioklecjana, zbiegła się z terytorium II Regio, zgodnie z podziałem wprowadzonym przez Augusta. Bizantyjczycy założyli w VII wieku Księstwo Kalabrii, które obejmowało zarówno starożytną Kalabrię, od której wzięło swoją nazwę, jak i obecną. Dlatego po podboju Longobardów znacznej części Południa i aż do VIIIIX wieku księstwo obejmowało posiadłości, które pozostały pod panowaniem bizantyjskim w Salento i dzisiejszej Kalabrii: nazwa pozostała z tą ostatnią po tym, jak Bizantyńczycy obrali całą Apulię prowincja lub temat Longobardii. We wspomnianej cesarskiej restrukturyzacji etniczne i obecne Basilicata utworzyły odpowiednio III Regio i prowincję Lucania et Bruttii jako jedno terytorium. Podłoże religijne, poprzedzające wprowadzenie chrześcijaństwa i leżące u jego podstaw, na poziomie ogólnym, musi zostać zidentyfikowane w tych tendencjach między tradycjami Wielkiej Grecji i panhelleńskimi a kultami lokalnymi na dwóch poziomach: z jednej strony oficjalne kulty polis, które mają w sanktuarium Hera Lacinia w Crotone, w Persephonion i we wszystkich najważniejszych ośrodkach kulturalnych obszaru miasta, w Locri, najwyższe przykłady;
z drugiej strony nurty tajemniczej religijności reprezentatywne dla trzech wielkich religii helleńskich, których wpływ był silniejszy na duchowość świata śródziemnomorskiego: religijnej i filozoficzno-naukowej tradycji pitagoreizmu, orfizmu i dionizmu, tej ostatniej w wymiarze mistycznym orgiastyczna z tylnej heneiny, o czym świadczy na terytorium bruzio słynny dekret Bacchanalibus z 186 rpne, pochodzący z terytorium Tiriolo. Jednak w obecnym stanie badań rozprzestrzenianie się wschodnich kultów w obecnej Kalabrii (Bruzio) rzymskiego imperium epoki, w przeciwieństwie do szerokiego zaangażowania pobliskich regionów, takich jak Sycylia i Kampania, zostało potwierdzone na Zachodzie;
wręcz przeciwnie, egipskie znajdują się tylko w Locri i Reggio. Niewystarczające wskazówki, ale raczej sugerujące pewne zamknięcie kultów pochodzących ze Wschodu, dokładnie w zbieżności z otwarciem się na przesłanie chrześcijańskie. W rzeczywistości pierwsza udokumentowana obecność chrześcijan w tym regionie jest podana w Dz 28,13.