Chrześcijaństwo z regionu Emilian-Romagna wydaje się „zakładać pluralistyczne pochodzenie” (Orselli). Obok pierwotnej metropolii Rzymu, w IV wieku. ustanowiono urząd metropolitalny Mediolanu; z tych dwóch ośrodków rozpoczęła się chrystianizacja naszego regionu, czyli terytorium między Aemilia et Liguria i Flaminia et Picenum: skoro Rawenna i Rimini należały do Rzymu, to jest pewne, że Imola, Bolonia, Modena, Piacenza były pod opieką Mediolan (patrz w tym sensie Listy Ambroży). Jak łatwo sobie wyobrazić, nawet w naszym regionie była poprzednia faza anonimowych ewangelizatorów, żołnierzy i kupców, którzy wylądowali w portach Classe i Rimini i przybyli do różnych ośrodków wzdłuż Via Emilia. Dlatego nie można wykluczyć obecności chrześcijan na wybrzeżu między końcem I a początkiem II wieku; dowody archeologiczne (zwłaszcza chrześcijańskie grobowce) potwierdzają jednak chrześcijańską obecność w regionie dopiero pod koniec drugiego wieku. W dziele ewangelizacji wyróżniał się biskup Apollinare, pochodzący z Antiochii. Tradycja Ecclesia Ravennatum et Classicanum zawsze odwoływała się, jeśli chodzi o pochodzenie, do dwóch Piotrowych siedzib Antiochii i Rzymu. Gdyby Classe w czasie pierwszych przejawów chrześcijaństwa był autonomiczną wspólnotą obywatelską w stosunku do Rawenny lub przedmieściem zjednoczonym i takim pozostał od połowy V wieku, czy nawet militarnym ośrodkiem jednego miasta, którego Rawenna stanowiła centrum, jest to pytanie, na które nawet ostatnie badania nie odpowiedziały. W Classe, a nie w Rawennie, wzniesiono pierwsze budynki kultu chrześcijańskiego i tam pochowano pierwszych jedenastu, a może trzynastu biskupów, jeśli nie mieszkali, aż do Sewera lub nawet Probusa II; z pewnością zaczęli mieszkać w Rawennie w pierwszej ćwierci V wieku. Najstarszą wspólnotą chrześcijańską w Emilii-Romanii jest zatem wspólnota classense-Rawenna (II wiek). Sto lat później, choć z pewnością udokumentowane dopiero od początku IV wieku, są kościoły w Rimini, Faenzy i Bolonii.