Z obecnych siedemnastu diecezji regionu kościelnego Piemontu osiem pochodzi z epoki starożytnej (IV i V w.), Dwie do późnego średniowiecza (XII i XIV w.), Sześć do czasów nowożytnych (XV-XVIII w.) i jeden do początku współczesnej ery. Ekstrema chronologiczne to Vercelli (345) i Cuneo (1817). O ile w starożytności diecezje powstawały z inicjatywy wspólnot chrześcijańskich, o tyle w średniowieczu i czasach nowożytnych decydujące były uwarunkowania polityczne: geografia polityczna warunkowała geografię kościelną. Po pokoju wiedeńskim (1738), po wojnie o sukcesję polską, Novara i Tortona przeszły w ręce rodu Savoyów. Wraz z pokojem w Akwizgranie (1748), po wojnie o sukcesję austriacką, przejście do rodu Savoyów dotknęło Voghera, Vigevano i górnego Novarese: w ten sposób wschodnia granica Savoy Piemont została przeniesiona do Ticino, skutecznie włączając diecezje Novary , Vigevano i Tortona. Wszystkie diecezje regionu były sufraganami Mediolanu do 1515 roku, kiedy Turyn został wyniesiony na stolicę metropolitalną z sufrażystkami Mondovì i Ivrea. Związek Piemontu z Mediolanem został definitywnie zerwany w 1817 r., Kiedy w ramach restrukturyzacji pnapoleońskiej diecezje zostały przypisane dwóm nowo powstałym ośrodkom metropolitalnym Turynu i Vercelli. O regionie kościelnym Piemontu możemy mówić dopiero od 1889 r., Kiedy to Stolica Apostolska ustanowiła siedemnaście regionów kościelnych we Włoszech. Dziś region kościelny Piemontu pokrywa się geograficznie z Piemontem i Doliną Aosty, na północy wkracza z Francją (parafia diecezji Aosta), na południu z Ligurią, z kilkoma parafiami Acqui i Mondovì, a na wschodzie z Lombardią, z niektórymi parafiami Vercelli i Novara w prowincji Pavia.

 

HISTORIA

I - Początki w epoce postkonstantyńskiej

Pierwsze kościoły w regionie powstały pod koniec Cesarstwa Rzymskiego, po kościołach pozostałych we Włoszech, takich jak Mediolan i Akwileia.