Region kościelny Liguria

Historia

I - Od początków do X wieku.

Terytorium, które obecnie nazywamy Ligurią, stanowiło IX Italic Regio Cesarstwa Rzymskiego. Przecinały ją ważne rzymskie drogi, takie jak via Aemilia Scauri i Julia Augusta. Ponadto via Postumia łączyła Morze Tyrreńskie z Adriatykiem. Takie było środowisko geograficzne w czasie pierwszej ewangelizacji. Obszar przybrzeżny, z kilkoma łatwo dostępnymi portami, jest bardzo prawdopodobne, że wkrótce dotarło tam chrześcijaństwo. Od terytorium Luni do Intemelium, od drugiej połowy III wieku. powstały pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, choć z nierówną intensywnością i formacją. Pierwsze świadectwa to napisy na grobach chrześcijańskich z rejonu Finale Ligure. Pierwszymi biskupami, których życie i posługę duszpasterską jest udokumentowane, są biskupi Diogenes z Genui, którzy uczestniczyli w soborze w Akwilei w 381 r., Innocenzo di Tortona, Quintius di Albenga (451) i Felice di Luni, którzy uczestniczyli w soborach rzymskich w 465 r. 466. Ewentualna obecność Martino di Tours na wyspie Gallinaria przyniosłaby o sto lat dokumentację obecności chrześcijan na terytorium Ligurii. Dla Genui wystarczy, że przynajmniej od początku IV wieku byli biskupi, w tym św. Siro, któremu tradycja przypisuje silną działalność apostolatu chrześcijańskiego. Wraz z najazdami barbarzyńców obraz stopniowo się zmieniał. Pierwsze włożenie Longobardów we Włoszech, począwszy od 568 r., Nie dotknęło pasa przybrzeżnego i grzbietu Apeninów terytorium zwanego obecnie Ligurią. W dniu 3 września 569 Alboino i jego ludzie zajęli Mediolan, zabierając go Bizantyjczykom: arcybiskup Onorato z duchowieństwem katedralnym i kilkoma świeckimi notablami przekroczył Apeniny wzdłuż Via Postumia i znalazł schronienie w Genui. W 643 roku król Rotari, korzystając z faktu, że Bizantyńczycy byli zajęci przeciwstawieniem się ekspansji arabskiej, podbił cały pas przybrzeżny. Przebywający w Genui arcybiskup Mediolanu Giovanni Buono opuścił miasto i nie bez różnicy w powrócił na stolicę mediolańską. Kościół genueński utrzymywał połączenie z Mediolanem, jako siedziba sufraganów. W okresie karolińskim w Ligurii biskup Sabatino, który uczestniczył w synodzie w Rawennie, wyróżniał się gorliwością i duszpasterską umiejętnością. Wezwany przez papieża Jana VIII, wiosną 878 r. Powitał papieża w Genui i był łącznikiem między papieżem a dworem cesarskim.