To, co dziś stanowi kościelny region Basilicata, reprezentuje nie tylko profile religijne, ale także obywatelskie, społeczne i gospodarcze, znaczące terytorium ze względu na brak jednorodnej etnografii, ze względu na złożoność wpływów, artykulację przepływów migracyjnych, wielość polaryzacji polityczno-administracyjnych, wielość doświadczeń cywilizacyjnych i sezonów kulturowych. Istotnym paradygmatem jest obecność dwóch geotoponimów Lucania-Basilicata, które w ambiwalencji wyznań zdają się zaprzeczać zasadzie tożsamości tego regionu. Termin Lucania, z dodatkiem Bruttium (dzisiejsza Kalabria), pojawia się w podziale administracyjnym Włoch dokonanym przez Augusta jako III Regio. Lucania jest ograniczona od południa przez Lao i Crati, od zachodu przez morze, od wschodu przez Bradano i Zatokę Taranto;
na północ od Sele i naturalnej granicy Vulture, która wyznacza granicę między trzecim a czwartym regionem, czyli Samnium. Po różnych reformach terytorialnych i pomimo wydarzeń, które miały miejsce w późnej starożytności, po upadku Cesarstwa Rzymskiego, Lucania została ponownie włączona do prowincji Augusta, pozostając prowincją w czasie inwazji Lombardów, ale zniknęła wraz z przybyciem Normanów. Monarchia normańsko-szwabska ustanowi dwie egzekucje: Salerno i Basilicata, nazwa, która pojawia się po raz pierwszy w „Katalogu baronów normańskich” z 1154 r., Dzielnicy, która tylko częściowo obejmuje terytoria starożytnej Lukanii. To ostatnie wyznanie, po wielu stuleciach i po różnych i skomplikowanych zmianach terytorium, powróciło z woli faszystowskiego reżimu, który 27 grudnia 1932 roku oficjalnie odzyskał nazwę Lucania. Ale na mocy artykułu 131 republikańskiej konstytucji 27 grudnia 1947 roku region został przemianowany na Basilicata.

 

HISTORIA

I - Ewangelizacja i ustalenia instytucjonalne od starożytności do późnego średniowiecza

 

Proces chrystianizacji na terenach starożytnej prowincji Lucanian przebiega w tym samym rytmie i ma te same cechy charakterystyczne, co inne obszary południowych Włoch.