Pierwsza księga porad - (Marche)

Bractwo SS. Serce Jezusa

Kult SS. Serce Jezusa rozprzestrzeniło się w całej Europie od końca XVIII wieku, zgodnie z wizjami św. Marii Margherity Alacoque.

Przy rzymskim kościele S. Teodoro w Campo Vaccino w 1729 roku powstało Bractwo pod tytułem Najświętszego Serca Jezusowego, którego członkowie byli zobowiązani do praktykowania i pobożności.

Kult SS. Cuore został przedstawiony Tolentino przez biskupa Domenico Spinucciego (1777-1796), który chciał, aby w każdym kościele znajdował się ołtarz, na którym wyeksponowano obraz Najświętszego Serca.

Później, 14 czerwca 1805 r. Bractwo pod wezwaniem SS. Serca Jezusowego Biskup Maceraty i Tolentino Vincenzo Maria Strambi zatwierdzili regulamin i erekcję. Bractwo rozpoczęło swoją działalność w kościele San Vito w Tolentino, starając się dostosować do zasad pobożności, ubóstwa i pokuty i dołączyło do nich 30 marca 1806 r. w Arcybractwa San Teodoro w Rzymie.

Po znanych wydarzeniach napoleońskich Bractwo wznowiło swoją działalność w kościele S. Nicolò i braci, pragnąc mieć własny stały dom, po apelu do papieża Grzegorza XVI, uzyskanym z Briefem z 17 grudnia 1835, który został udzielony im na zawsze Kościół S. Benedetto. W latach 1876-1880 kościół Bractwa, na polecenie Rady Bractwa, był zaangażowany w rozbudowę przez architekta Luigiego Fontanę.

22 kwietnia 1880 r. biskup Gaetano Franceschini poświęcił go SS. Serce Jezusa.